Yazan: Profesyonel Erickson Koçu, Meryem Bayrak
SEVGILI GUNLUK,
Diye başlayan 10. yasima ait gun sonu değerlendirmelerim.. Burnumun direğini sızlatan ama komik anilarim..
Ailemi, amaclarimi sorguladigim bir suru gun ve ait hissedemedigim anlar..
Evet böyle basladi… içinde bulunduğum yere ait olmadigimi uzun zamandir bilen ve beni cekistiren bir hisle bir yerlere tirmanmaya calismam ve kacislarim..
Cok defa paylaşmak istedim içimdeki boslugu ve cekistirilme hissimi.. Tarifsiz bir mücadeleyi gizlemeye calismaktan bitkin dustugum günleri hatirliyorum.. cok uzak değiller.
Cevap bulamadıkça daha derine ittiğim hisler de cabasi..
Bu his hic kaybolmadi ama onu biliyorum.. Yerine kitap, yerine is, yerine es, yerine spor sürekli birsey bulup tika basa doldurmaya calismalarim oldu…
Ama sonra bir baktim yine ayni ben ve yine ayni o his. Baska birsey bu, birsey yapmam lazim!
-`Bunun ne olduğunu bilmiyorum Asli, içerde birsey var, donup dolaşıyorum, aralarinda savruluyorum ama ulasamiyorum` diyeli 1 yili geçti..
NLP kapisini caliyormusum o sirada, bilmiyorum tabi.. Içeri böyle girdim..
Uzun mesafe kosucularinin bitiş çizgisine yaklasirken kalan tum enerjilerini son farki atmak uzere sakladiklari gibi bir enerji ama ayni zamanda da anlam veremediğim bir mutluluk vardi ruhumda.. (NLP nin ne olduğunu ilk anlattiginda anlamamis olmama rağmen)
Ama ruhum biliyormuş meğer kapidan içeri girdiği an.. Dogru yerdeyim..
Disina cikamiyorum dedigim tum dosyalari tek tek gezerek acik kalanlarin hepsini kapatip raflara yerleştirdim.. Hizalanmak ve dengelenmek nasil güzel birseymis. zenginliğimi ve kendimi farkettim.
Farkettim diyorum evet asil farkedebilmeyi öğrendim.. Icimi, dişimi, kendimi, an’i farketmeye basladim. Ne cok ‘ben’ varmis burda.!
İstisnasiz her gun evden markete gittiğin o kisacik yolun bile aslinda hic bilip farketmedigin bir yol olduğunu anlamak nasil bir histir!?
Kuslarin gunaydin dediğini duymak, bulutlarin mesajlarini okumak, cicegin seni seviyorum deyisini izlemek, nefesin burundan girip bedendeki yolculuğunu keşfetmeye calismak.. Yeni doğan bir bebek saskinligiyla, merakla ve sadece farkederek edindiği yetenekleri gibiydi, cok guclu bir var olma halini deneyimletiyordu..
Cocuklugumdan bugüne kadar aradigim cevabi bulamadıkça caldigim kapilar, bulamadıkça yasadiklarim, deneyimlediklerim hepsi hepsi iyiki olmuş diyorum ve şükrediyorum. Beni bu an’a hazirladiklari için minnet duyuyorum her birine ayri ayri..
Hayatima bu defa anlamlariyla birlikte dahil ettiğim bir suru yeni kelimem oldu..
His, duygu, an, zaman, deger … gerçekten bir suru..
Kendime yeni’ler eklerken, yeniliklerle donusurken ‘Kocluk’ kavramiyla tanistim.. Hersey es zamanli oluyordu.. Ardindan ‘her insan tam ve butun’ geldi ve beni daha derine indirdi.. ilk bu prensibi benimsemem ve üzerine düşünmem de tabiki boşuna değildi.. Once kendime sonra bütüne katki sağlayabilmek için hem ilk engelimi farkettim hem de aslinda gerçekten ne istediğimi..
Her davranisin altinda pozitif bir niyetin var olduğunu bilmek inandigim ve beni engelleyen tum filtreleri bir cirpida kaldirdi.. Oylece kala kaldim kendimle, sindirmek için üzerine birkaç gece uyudum tabi ama burdan sonra süzülen isigi gordum..
Ve yine bu defa da koşulsuz sevgi, donuşum, adanmislik, yol arkadasligi eklendi sözlüğüme..
Kelimeleri anlamlarıyla birlikte kullanmayi öğrendim..
İyi ki burdayim dedim her gunun sonunda..
Hergun kendi içimde başka biriyle tanistim. Sevgiyle kabul ettiklerim de oldu, yine sevgiyle ait olduğu yere geri gönderdiklerimde.. Ama en cok da ‘degisim kacinilmaz’ oldu..
