Bugün bir soruyla başladı günüm… Soru neydi? Çocukken düştüğünde ne yapardın? Bu soru daha önce bana hiç sorulmamıştı,o yüzden hiç düşünmemiştim. İçimde cevap vermek isteyen yanım bir anda sustu ve kendi kendime sakin kalıp o ana odaklanmam gerektiğini hissettim. Böyle durumlarda müzik iyi gelir, müziği açar ve gözlerimi kaparım. Tüm bunları zihnimle bedenimi hissetmek için yaparım.
Gözlerim kapalıyken gökyüzünde bulutların arasında, sanki bulutlar tarafından yazılan soru;“Ne yapardın Tuğçe?” Bir soru sorulduğunda bazen şöyle hissederim; vücudumda sakladığım bir hazinenin kutusunun açılması gibi ama o kutuyu açmaya çalışan da benim.Yani bir var bende benden içeri.Görünen kadar görünmeyen var, buzdağı var buzdağının altı var, gündüz var gece var…
Sonra madem şarkı söylemeyi bu kadar seviyorum, bunu da kendi yöntemimle açayım istedimBir müzik kitabı düşün, içinde kendi bestelerinin olduğu yaşamda yol boyu dinlediğin, duygularınla eşleştirdiğin bazen eşleştirmediği ama sana iyi geldiğini hissettiğin, kimi sözlerde eşlik ettiğin, kiminde sadece susup dinlediğin… Bugünün müziği ne? Ruhunuzda çalan melodi bugün ne söylüyor? Her duygu bir nota olsa kulağına nasıl geliyor bu melodi? Notalar tamamen seninkontrolünde, istersen onları tizleştirip bazılarını da pesleştirebilirsin, belki de doğal kalmasını istersin.İşin teknik kısmına girmeyelim derimJ
Gününün şarkısı hangi notalardan oluşsun istersin? Sabah uyandığında aynaya baktığın yüzün şarkının ritmini tam da istediğin şekilde olmasını sağlar, eğer gülen gözlerini görürsen aynada kendinle dans etmeye başlarsın… Öğlen yemeğinde canının istediği o tatlıyı yediğinde hayatında yediğin o tatlının şarkısıda neşe verir. Yolda gülümsediğin bir insan ritmini katlar ve bu şarkı her an kulaklarında çalar… Tabiki bunlar da birer seçim, sen tercihi hangisinden kullanmak istersen.Sadece kararları yaşama bırakma derim . O güzel müzik kitabında hangi şarkılara yer vermek istersen bu senin yolun, yolculuğun… Bu kitabın içindeki şarkılar senin eserlerin, özgünlüğün bunu da unutmadan eklemek isterim. Bu şarkıları yüreğinde, dilinde sen duyuyor sen söylüyorsun izin ver çalmasına ve içindeki müziğin seninle buluşmasına o zaman içindeki küçük çocuğun düştüğünde gerçek hisleriyle buluşması gerçekleşecek…
Her birimizin içinde çalmasını istediğimiz müzikler var bazen onların sesini kısıyor bazen de tamamen kapatıyoruz onları.Kendimizle olan buluşmamızı her geçen gün biraz erteliyor, belki de kendi gerçekliğimizi görmezden geliyoruz. Bu yazıyı “ertelediğim kendimle” buluştuğum, Kapadokya Bilinç Aşamaları Farkındalığı deneyiminden sonra yazıyorum.İnsanın içinde çalan müziği açıp istediği seste sessizlik içinde söylemesi ve kendisiyle ettiği eşsiz dansın güzelliği içinden bildiriyorum.
“Şimdi ne yapardın?” sorusu bulutlarda yüzümde bir tebüssüm hissettirdi ve fondaki şarkı inanılmaz keyifli.Uf yaa…Düştüm, imaj da biraz sarsıldı ama yavaş yavaş kalkarım, acelem yok.Ne de olsa şarkı da keyifli.Bir yandan da acı hissediyor bedenim, onu da hissetmesine izin veriyorum en derinden acıları da mutlulukları da bu bedende kendimle daha yakın tanışmak için.Bu soruyu soran Canım’a da selam olsun diyorum, bu deneyimde güzel enerjileri ile kendimle buluşmama alan açan güzelliklere de selam olsun…
Sonunda ayağa kalkıyor içimdeki çocuk güneşe bakıyor ve çalan müziğin eşliğinde yol alıyor ve söylüyor…“Yaşam sen ne güzelsin…”
Tuğçe Barış, Denge Merkezi Ailesi Üyesi
